Kutsal Kitapta Hz. Muhammed zikredildi mi?

Hristiyan Kutsal Kitabı'nda (Tevrat, Zebur ve İncil'i kapsayan Kitab-ı Mukaddes) Hz. Muhammed'in adının geçtiğine dair iddialar, genellikle bazı Müslüman ilahiyatçılar ve yorumcular tarafından ileri sürülür. Bu iddialar, Hristiyanlık ve Yahudilik kutsal metinlerinde Hz. Muhammed'in geleceğine dair işaretler veya kehanetler bulunduğu yönündedir. Ancak bu iddialar, Hristiyan ve Yahudi alimler tarafından genellikle kabul edilmez ve farklı yorumlanır.

Yuhanna İncili'nde Parakletos (Tesellici)

Müslüman bazı yorumcular, Yuhanna İncili'nde (14:16, 14:26, 15:26, 16:7) İsa'nın bahsettiği "Tesellici" (Yunanca Parakletos) ifadesinin Hz. Muhammed'e işaret ettiğini savunur. Bu ayetlerde İsa, kendisinden sonra gelecek bir "Tesellici"den bahseder ve bu kişinin "Hakikat Ruhu" olduğu belirtilir. Bazı Müslümanlar, Parakletos kelimesinin Aramice veya Süryanice'deki benzer bir kelime olan Periklytos (anlamı "övgüye layık" veya "Muhammed" ismine yakın) ile karıştırıldığını ve bu kişinin Hz. Muhammed olduğunu iddia ederler.

Hristiyan teologlar, Parakletos’un Kutsal Ruh (Holy Spirit) olduğunu ve İnciller'de açıkça bu şekilde tanımlandığını belirtir (Yuhanna 14:26). Hristiyan inancına göre, bu Tesellici, Pentekost gününde havarilere gelen Kutsal Ruh’tur. Ayrıca, Parakletos ve Periklytos kelimeleri arasında dilbilimsel bir karışıklık olduğuna dair kanıt bulunmamaktadır. Hristiyanlar, bu ayetlerin Hz. Muhammed'e işaret ettiği iddiasını metinsel ve tarihsel bağlamda kabul etmez.

Tevrat'ta Şilo Kehaneti

Yaratılış (Tekvin) 49:10'da geçen "Şilo gelecek" ifadesi, bazı Müslüman yorumcular tarafından Hz. Muhammed'e işaret olarak görülür. Şilo, "huzur getiren" veya "barış getiren" anlamına gelir ve bazıları bunun Hz. Muhammed'in barış mesajına uygun olduğunu savunur.

Yahudi ve Hristiyan yorumcular, Şilo’nun Yahuda soyundan gelecek bir kral veya Mesih (İsa) olarak anlaşıldığını belirtir. Bu kehanet, genellikle Davut’un soyundan gelen bir hükümdar veya Mesih figürüne işaret eder. Yahudi geleneğinde bu, beklenen Mesih’e; Hristiyanlıkta ise İsa’ya yorulur.

Tesniye'de (Deuteronomium) Bir Peygamber Vaadi

Tesniye 18:15-18'de, Tanrı’nın Musa’ya, “Senin gibi bir peygamber çıkaracağım” dediği ayet, bazı Müslümanlar tarafından Hz. Muhammed’e işaret olarak yorumlanır. Bu ayette, Tanrı’nın İsrailoğulları arasından bir peygamber göndereceği belirtilir. Müslümanlar, Hz. Muhammed’in İsmail soyundan gelmesi nedeniyle bu kehanete dahil olabileceğini ve onun evrensel bir peygamber olduğunu savunur.

Hristiyanlar bu ayeti genellikle İsa’ya işaret olarak görür, çünkü İsa, Musa gibi bir lider ve aracı olarak kabul edilir (Elçilerin İşleri 3:22-23). Yahudiler ise bu ayetin, Yeşu gibi Musa’dan sonra gelen bir Yahudi peygambere işaret ettiğini düşünür. Her iki grup da ayetin bağlamının İsrailoğulları’na özgü olduğunu ve Hz. Muhammed’in bu kehanete uymadığını savunur.

Yeşaya'da (İşaya) Çöl Kehaneti

Yeşaya 42:11’de Kedar ve Sela’da yaşayanların sevinçle haykıracağından bahsedilir. Kedar, İsmail’in oğullarından biridir ve Arabistan’la ilişkilendirilir. Bazı Müslümanlar, bu ayetin Hz. Muhammed’in Arabistan’daki peygamberliğine işaret ettiğini düşünür.

Hristiyanlar ve Yahudiler, bu ayetin bağlamının Tanrı’nın evrensel egemenliğini veya Mesih’in gelişini müjdelediğini savunur. Ayet, belirli bir peygamberden ziyade Tanrı’nın lütfunu ve kurtarışını vurgular.

Mezmlar (Zebur) ve Diğer Metinler

Bazı Müslüman yorumcular, Mezmlar’daki (örneğin, Mezmur 45 veya 72) krallık ve övgüyle ilgili pasajların Hz. Muhammed’e işaret edebileceğini öne sürer. Ancak bu iddialar daha az yaygındır ve genellikle daha soyut yorumlara dayanır.

Hristiyan ve Yahudi geleneğinde, Mezmlar genellikle Davut’un krallığı, Mesih veya Tanrı’nın egemenliğiyle ilişkilendirilir.

Tüm iddialar, genellikle Müslümanların Hristiyan ve Yahudi kutsal metinlerinde İslam’ın evrensel mesajını destekleyen işaretler bulma çabasından kaynaklanır. Ancak Hristiyan ve Yahudi alimler, bu metinlerin bağlamının kendi inanç sistemleri içinde farklı bir anlama sahip olduğunu savunur. Metinlerin orijinal dilleri (İbranice, Aramice, Yunanca) ve tarihsel bağlamı, bu yorum farklılıklarının temel nedenidir.