Rufailik

Rüfailik (Rufâîlik), İslam tasavvufunun (sûfîlik) önemli tarikatlarından biridir.

Kurucusu Seyyid Ahmed er-Rufâî (ö. 1182, Bağdat yakınları) olan bu tarikat, özellikle zâhirî şeriat kurallarına sıkı bağlılık ile aşırı coşkun zikir ve riyâzet uygulamalarıyla tanınır. Osmanlı döneminde yaygınlaşmış, Anadolu, Balkanlar, Mısır ve Arap coğrafyasında etkili olmuştur.

Temel Özellikleri

Kurucu ve Köken

Ahmed er-Rufâî’ye (k.s.) dayanır.

Bağdat’ta doğmuş, Vâsıt’ta (Irak) faaliyet göstermiştir.

Abdülkâdir Geylânî ile çağdaş olup, onunla dostluk kurmuştur.

Zikir ve İbâdet Şekli

Coşkun (cehrî) zikir yapılır: Yüksek sesle “Lâ ilâhe illallah” veya “Allah” çekilir. Devir (ayakta dönerek zikir) ve vücutla ritmik hareketler yaygındır.

Nefis terbiyesi için çile (uzun oruç, az uyku, az yemek) uygulanır.

Garip Uygulamalar

Şiş batırma, ateşle temas, cam yeme, yılan tutma gibi gösterilerle bilinir. Bunlar “kerâmet” olarak görülür; Allah’ın izniyle olduğuna inanılır.

Amaç, nefsin ölümü ve tevekkülün ispatıdır.

Rufsi Şiş sokma ritüeli

Şeriat dışı hiçbir uygulamaya izin verilmez. Rufâîler, “Şeriat olmadan tarikat olmaz” prensibine bağlıdır.

Tekke ve Zâviyeler

Osmanlı’da Rufâî tekkeleri çoktur (örneğin İstanbul’da Üsküdar Rufâî Âsitânesi).

Şeyh-mürid ilişkisi çok güçlüdür; rabıta (manevî bağ) esastır.

Müzik ve İlâhi

Bend ir ve ney kullanılır.

İlâhiler coşkulu, ritmik ve duygusaldır.

Semboller

Yeşil sarık, asâ, tesbih, hırka.

Tacı (başlık) özel bir şekle sahiptir.

Günümüzde

Türkiye’de resmî olarak yasaklanan tarikatlar arasında olsa da, kültürel miras olarak bazı törenler (örneğin Sultan Nevruz kutlamaları) devam eder.

Mısır, Suriye, Balkanlar’da hâlâ aktif kolları vardır.

Kısaca; Rüfailik, şeriatı esas alan, coşkun zikirle nefsi terbiye eden, kerâmet gösterileriyle dikkat çeken bir sûfî yoludur.